TEKST EN FOTO'S STEFAN MAAS
Voor wandelaars is er overdag in Utrecht veel te zien. Als de avond valt, is de tijd gekomen om ook het uitgaansleven te verkennen. Een tip voor memorabele kroegentocht met vijf tussenstops.
De Winkel van Sinkel
Ooit was hier de befaamde Winkel van Sinkel in gevestigd, de winkel waar alles te koop was. Vier in Engeland gegoten vrouwenbeelden, die ook wel spottend Britse hoeren werden genoemd, fungeren nog steeds als pijlers van de markante voorgevel aan de Oudegracht. Maar de winkel heeft wel een nieuwe invulling gekregen: het is tegenwoordig een cultureel culinair warenhuis. Binnen heeft de zaak een grandcafé-uitstraling met allure. Er is geen plafond direct boven dat café: je kijkt vele meters omhoog richting het dak. En als de eerste verdieping toegankelijk is, kijk je vanaf daar uit op het grandcafé. Geen beweging zal je ontgaan. En dan is er ook nog een tapaskelder onder het café, in een van werfkelders aan de gracht. De Winkel van Sinkel is misschien niet het stamcafé van veel Utrechters, maar wel een zaak waar je niet-Utrechters mee naartoe neemt tijdens het verkennen van de binnenstad.
Willem Slok
Vanuit de kou en donkerte duiken we café Willem Slok binnen, de volgende halte op de kroegentocht. De jas kan meteen uit, het is er warm, kroegdonker en pretentieloos gezellig. Geen grandcafé, ‘gewoon’ een bruin café. Of toch niet? Kijk je bij ‘Willem’ wat beter rond, dan zie je opvallende zaken. Vreemd, er hangen een akoestische gitaar, een klok en schilderijen aan het plafond. Is dit bedoeld als een mooi uitzicht voor wie aangeschoten omhoog staart? En Pete Townshend, een van The Who-iconen, staart me vanaf een schilderij wat bozig aan. Zonder reden eigenlijk. Pete zou zich prima bij Willem Slok thuis voelen.
ACU
And now time for something completely different: politiek cultureel centrum ACU. Er hangt een onmiskenbaar alternatief sfeertje in dit voormalige pand van de Auto Centrale Utrecht. Nadat de autocentrale was verdwenen uit het pand, werd het in 1976 gekraakt door leden van de toenmalige Kraakbond. En dat groeide gaandeweg uit tot een kraakcafé met een aparte zaal voor optredens. Ook kun je hier veganistisch eten. Het ACU-personeel heeft een andere uitstraling dan de gemiddelde ober. Minder gladgestreken. Ergens logisch, want dit ACU draait volledig op vrijwilligers. We moeten wel enige tijd wachten op de dikke frieten die we hebben besteld. Uiteindelijk gaat toch een luikje open en komt de bestelling tevoorschijn. Mooi. Past perfect bij het zoveelste biertje dat we achteroverslaan.
De Bastaard
De volgende stop is een theatercafé, hoewel er deze avond geen optredens op het programma staan. Het publiek is rond de dertig. Utrechters die hun carrière aan het opbouwen zijn, schat ik in. Goed geschoold, modern gekleed. Een (aankomend?) stel speelt een partijtje op de pooltafel, rondom staan allerlei kleine tafeltjes met stoeltjes. En de muziek staat zacht genoeg om een fatsoenlijk gesprek te kunnen voeren. Het is kortom een perfect café om met je vrienden de gebeurtenissen van de afgelopen week te bespreken.
Kafé België
Verder langs de Oudegracht naar een bekend punt voor bierminnend Utrecht. Het is er mudjevol op zaterdagavond. We wringen ons door de massa heen. Nee, op een zitplaats hoeven we niet te rekenen. Het barpersoneel beschikt over een batterij aan tapkranen om alle gasten van het gerstenat te voorzien. Daarnaast zijn er 200+ internationale biertjes voorradig. Te veel eigenlijk om een afgewogen keuze te maken. Ik bestel een stevige, blonde Deugniet. Nooit van dit biertje gehoord, maar de naam spreekt me wel aan. Vóór de biertempel staat een bankje, waar ik heel relaxt van de Deugniet en de lichtjes langs de gracht kan genieten. Het alcoholpromillage is genoeg opgelopen, België is de finale halte voor vanavond. Tot de volgende kroegentocht!
Voor meer info over Utrechtse highlights en het uitgaansleven: Bezoek-utrecht.nl.
Lees ook:
