TEKST EN FOTO'S EVA SMEELE
In de zomer van 2016 heb ik een nieuwe lange-afstandsroute door de Balkan gelopen, de Via Dinarica White Trail. Een tocht die ik solo en in mijn eigen tempo wilde lopen.
Officieel is Albanië de laatste etappe van de route, met de beklimming van de majestueuze Maja Jezercë vlak voor de finish in Valbona. Ik wilde graag met de kers op de taart beginnen en de route van oost naar west lopen. Van de ijzingwekkend hoge pieken in het grillige Prokletije-gebergte naar het vriendelijke, vlakke Nanos-plateau. Van Albanië door Montenegro, Bosnië en Herzegovina en Kroatië naar Slovenië. Een voettocht van ruim 1500 kilometer dwars door Europa’s grootste karstgebergte, de Dinarische Alpen.
Under construction...
Gezegd moet worden, is dat de Via Dinarica nog in ontwikkeling is, de enige sectie die officieel is geopend, is Bosnië en Herzegovina. In de andere vier landen is de route een combinatie van reeds bestaande wandelroutes die alle tezamen een verbindingsweg door de Dinarische Alpen vormen.
Met een afstand van bijna 600 kilometer beslaat Kroatische sectie iets minder dan de helft van de Via Dinarica. Helaas zijn de wandelpaden tussen de populaire gebieden vaak slecht onderhouden of geheel afwezig. Het is natuurlijk een optie je hardnekkig een weg te banen door het woeste struikgewas, maar dat is niet bepaald mijn favoriete bezigheid. Een andere mogelijkheid is om deze ‘tussenstukken‘ geheel over te slaan. Ik besloot om de populaire plekken met elkaar te verbinden door over fietspaden te lopen.
Op pad
Het mooie aan lange-afstandsroutes vind ik het doorkruisen van een regio, een gebied, een land en daarmee losse plekken met elkaar te verbinden. Stap voor stap. Langzaam, maar zeker. Met iedere stap die je zet verandert een lijn op de kaart of een onuitspreekbare naam op je gps-scherm in iets echts. In een verhaal, jouw verhaal.
Kamperen aan de voet van de berg Dinara Dinara bijvoorbeeld, was slechts een naam van één of andere berg voor mij, maar vanaf het moment dat ik haar met eigen ogen zag, begreep ik waarom de route naar haar vernoemd is. Ze domineert de gehele omgeving. Het kostte me bijna drie dagen om bij de trailhead te komen. Drie lange, bloedhete dagen over oude, onbeschutte asfaltwegen.
Terwijl ik liep, verdween de grote berg Kamešnica langzaam achter de horizon en werden Dinara´s contouren naarmate ik dichterbij kwam, scherper en scherper. Omdát ik over de weg liep, voelde ik haar impact groeien. En omdát ik over de weg liep, begon ons verhaal ver voordat ik ook maar een voet op de berg zette. Dat ik uiteindelijk de top niet heb bereikt, maakt eigenlijk niet eens zoveel verschil.
Overweldigd door schoonheid
Eerlijk is eerlijk, het is niet altijd even geweldig. Sommige dagen zijn buitengewoon betoverend en andere dagen zijn ruk. Ik heb absoluut mijn ‘niet-zo-glorieuze’ momenten gehad. Midden in Montenegro’s magisch mooie Komovi Nationaal Park voelde ik me ineens ontzettend verloren. Overweldigd door de schoonheid van de natuur zat ik zonder aanwijsbare reden voor mijn tent urenlang te huilen. Te moe om uit te vogelen of het door angst, verdriet of honger kwam. Of door alle drie.
Een paar maanden wandelen is een avontuur, een reis, maar het is ook een bewuste keuze. Ik heb voor de bergen gekozen, ik koos ervoor om er dwars door- en overheen te trekken. Alleen en geheel op mezelf aangewezen. Ik weet dat het cliché is, maar uiteindelijk zijn het niet de bergen die je overwint… maar jezelf.
Geen moeten-ding
Voordat ik begon met lopen heb ik mezelf een belofte gemaakt. Ik zou me niet haasten, het mocht geen moeten-ding worden en al helemaal geen race. Ik wilde de tijd nemen om op mijn eigen manier te genieten en het op mijn manier te beleven. Daarom gaf ik me over en zei ˝Ja˝. Ja, tegen de slaapmuis (polh) die tijdens een traditionele polh-jachtavond op mijn bord belandde. Ja, tegen de vriendelijke Montenegrijnse familie die me een slaapplek in hun krappe, houten hutje aanbood. Ja, tegen de acht gestoorde mannen die mij kostte wat het kost bij hun feestmaal wilden betrekken en ik zei ja tegen de eenzaamheid die zo nu en dan al mijn andere emoties en gevoelens vertroebelde.
Welke wijze levenslessen ik onderweg heb geleerd? Wat hebben de mensen, de bergen en de Via Dinarica me tijdens deze tocht meegegeven? Tijd. Het besef dat er voor mij niets waardevoller is dan tijd. Tijd om rond te kijken, stil te staan, te ademen, voelen en te ervaren. Om te denken en te schrijven. Me verbonden te voelen. Tijd om mijn eigen pad te bewandelen. Daarom is de Via Dinarica voor mij oneindig veel meer dan ‘gewoon’ een trail.
Voor praktische informatie over de trail, kijk op de Via Dinarica info-pagina.
Meer over Eva Smeele
Lees ook:
