TEKST EN FOTO'S (ONDER) LO CAMPS
Sinds 1988 mag ik iedere zomer tot over mijn oksels in de Canadese wildernis zitten. Bioloogje spelen of met deelnemers eropuit in Canada’s wildernis. Ook dit jaar heb ik er weer een gevarieerde zomer opzitten. Zo gidste ik (samen met gidsen die echt weten hoe ze rafts moeten besturen) een rafttocht door de noordelijke Yukon, wandeltochten, trekkingen en zeekajaktochten door British Columbia.
Een bijzondere uitdaging kwam in de vorm van een verzoek om een ‘one-on-one’-survivaltocht uit te voeren met een man van middelbare leeftijd. Ik hoefde daar niet lang over na te denken en mijn antwoord was: ‘Lijkt me geen goed idee’.
Een overlevingstocht in de strikte zin van het woord is geen pretje. Het klinkt dapper om met een zakmes en (hopelijk) een doosje lucifers de wildernis in te stappen, maar de praktijk is anders. Succesvol overleven betekent eigenlijk heelhuids terugkomen in de bewoonde wereld zonder noemenswaardig aan gewicht te hebben ingeboet. In een gebied met een rijke natuurlijke diversiteit (zoals het gematigde regenwoud aan de westkust van Canada) heb je een goede kans het er prima vanaf te brengen. Maar daadwerkelijk overleven als ‘vakantie’ leidt vaak tot veel geld uitgeven voor veel afzien.
Onbekende een plek geven...
Terugkomend op mijn laatste blog: je legt, in mijn ogen, de basis voor ‘survival’ in de eerste plaats door het ‘onbekende’ en ‘enge’ een plek te kunnen geven. Een paar simpele technieken zijn zo geleerd, maar lekker in je vel leren zitten in de natuur kan jaren duren. Dus als je het onbekende een plek wil geven, dan moet je jezelf tijd gunnen door in een voor jezelf bekende omgeving stukje bij beetje vertrouwd te worden met ‘donker’, ‘kou’, ‘alleen’, ‘stilte’ en kijken hoe je daarop reageert. Iedereen is anders. Die (zelf)kennis bepaalt je mate van zelfredzaamheid in overlevingssituaties.
Makkelijker gezegd dan gedaan als je de weg serieus kwijt bent, gewond bent of overvallen wordt door slecht weer. Als je denkt in zo’n situatie terecht te kunnen komen, begin dan op tijd met voorbereiden. We hadden twee pannen bij ons. Geen brander. In goed overleg zijn we de uitdaging wel aangegaan. De eerste week namen we alleen havermout mee als ontbijt (dan wil je wel eten gaan sprokkelen).
We vingen en zochten dus al ons voedsel bij elkaar. Daar waren we volle dagen mee bezig. Vis vangen, mosselen rapen, wilde planten vinden – bruikbare delen opgraven (wortels) of plukken (bessen, wilde uitjes, varens) en verwerken door stomen en koken. Rookoventje maken om extra vis te roken en te drogen voor dagen dat we het water niet op konden. We aten die week monotoon maar goed en volledig. En ik nam de tijd om de wildernis te introduceren en mentale uitdagingen een plek te geven.
Voorbereiding
Hoe bereid je je mentaal voor op iets waarvan je niet weet of het je ooit zal overkomen? Het belangrijkste is een positieve instelling te hebben en te houden. Sommige lieden zijn van nature ‘upbeat’, anderen hebben een zetje nodig.
Dat zetje krijg je onder andere door:
1) goed voorbereid te zijn – iedere situatie vergt een andere voorbereiding (strandvakantie naar Tenerife of wildernistrekking in Alaska)
2) het onbekende een plaats geven – donker, alleen zijn, geluiden, gedachten ordenen. Een belangrijke hulp is ‘humor’, hoewel dat soms ver te zoeken is. Gepaste humor helpt lastige situaties ontkrachten waardoor je weer helder kunt denken.
3) juiste materiaal en uitrusting, juiste afspraken met het thuisfront, goede fysieke conditie.
Okay, dat was het weer. Ik beloof volgende keer ‘harde’ survivaltechnieken onder de loep te nemen. Vuur maken komt als eerste aan bod.
Lo Camps werkt in Canada als bioloog en organisator van expedities die zijn bedrijfje Nature Trek Canada uitvoert.
Lees ook:
